เราเป็นเพียงคนหนึ่งคนที่เพิ่งกลับจากกินเหล้า และตอนนี้เวลาตีสี่

ใช่ ๆ มันเป็นความสูญเสียที่สะเทือนใจ และเราไม่ปฏิเสธว่าเราก็ร้องไห้กับมัน เมื่ออ่านข้อเขียนเกี่ยวกับโศกนาฏกรรมนี้ ด้วยใจมันโยงถึงกันได้ สึนามิที่ญี่ปุ่น

ไม่ต่างอะไรกับเมื่อช่วงปีใหม่ของปี 2007 เราอยู่บนรถไฟฟ้าบีทีเอส วิ่งผ่านอนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ข้างนอกมืด และเงียบ บรรยากาศหลังสีนามิที่ภาคใต้ของไทย มันเงียบจริง ๆ

แต่ในขณะที่เราสะเทือนใจกับชีวิตที่ถูกคร่าด้วยปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ ในที่ไกลออกไป เราเอาหัวใจดวงเดียวกันไปไว้ตรงไหน สำหรับชีวิตที่ถูกคร่าด้วยมือมนุษย์ด้วยกัน ในถนนที่เราเคยเดินเล่น หย่อนใจ ชอปปิ้ง เราใช้ชีวิตจำนวนมากมายที่สยามสแควร์

เราควบคุมธรรมชาติไม่ได้ ความสะเทือนใจนั้นจึงไม่มีพันธนาการของความจะต้องรู้สึกว่าเรามีส่วนร่วมกับการทำให้มันเกิด

ภาพในภาพยนตร์มักสวยงามและตรึงใจเราเสมอ จินตนาการที่หลุดไปจากความรับผิดชอบของตัวเรา ต่างจากชีวิตที่เราต้องสัมผัสตรง ประดักประเดิดที่จะต้องเมกเซนส์กับมัน และฝืนทนอย่างเสียไม่ได้ว่าเรามีส่วนร่วมกับสิ่งตรงหน้า

เราคิดว่าเรามีความสุขดี

เราอยากจะคิดอย่างนั้น

technorati tags: life, Thailand