| เปิบข้าวทุกคราวคำ | จงสูจำเป็นอาจินต์ |
| เหงื่อกูที่สูกิน | จึงก่อเกิดมาเป็นคน |
| ข้าวนี้นะมีรส | ให้ชนชิมทุกชั้นชน |
| เบื้องหลังสิทุกข์ทน | และขมขื่นจนเขียวคาว |
| จากแรงมาเป็นรวง | ระยะทางนั้นเหยียดยาว |
| จากรวงเป็นเม็ดพราว | ล้วนทุกข์ยากลำบากเข็ญ |
| เหงื่อหยดสักกี่หยาด | ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น |
| ปูดโปนกี่เส้นเอ็น | จึงแปรรวงมาเป็นกิน |
| น้ำเหงื่อที่เรื่อแดง | และน้ำแรงอันหลั่งริน |
| สายเลือดกูทั้งสิ้น | ที่สูซดกำซาบฟัน ๚ |
เปิบข้าวทุกคราวคำ – จิตร ภูมิศักดิ์
กินข้าวเหลือบ้างเหมือนกัน
เมื่อก่อนไหว้นะ ข้าวเนี่ย ถ้ากินเหลือ เดี๋ยวนี้ เออ ไม่ได้ทำแล้วแฮะ สงสัยไม่ค่อยได้กินข้าว ลืม(ตีน)
3 comments:
บางทีเห็นพวกผู้หญิงชอบกินข้าวเหลือตั้งครึ่งจาน รู้สึกแย่มากเลย ถ้ารู้ตัวว่าจะกินน้อย (diet ?) ก็บอกให้เค้าตักให้ครึ่งเดียวสิ ไม่ก็ซื้อมาจากเดียวแบ่งกันสองคนก็ได้
ไม่ชอบกินเหลือครับ
เสียดาย
แล้วก็ที่บ้านสอนมา
มีรุ่นพี่กินข้าวเหลือตลอด
ไม่รู้ทำไม ผู้ชายด้วย
ส่วนเพื่อนอีกคนก็กินแบบไม่เรียบร้อย
เหลือกระจายๆ เต็มจาน
เห็นแล้วกลุ้ม
เสียดายที่เหลือทุกทีเลย
แต่บางทีก็รู้สึกว่า ถ้าฝืนยัดให้หมดแล้วสุดท้ายต้องอ้วกออกมาหมดตัว น่าเสียดายฝ่ากินเหลืออีก แป่วววว
Post a Comment